Kobiety w religiach.

Betty_Friedan

Waszym zdaniem jakie są role kobiet w religiach?

Pokutują poglądy iż monoteistyczne religie są patriarchalne. Jednakże należy mieć świadomość,że tradycja i kultura często rozmijają sie z doktrynami religijnymi,
Podaję tylko taki zarys Smile

Kobieta w chrześcijaństwie
„Zarodek płci męskiej staje się człowiekiem po 40 dniach, zarodek żeński po 80. Dziewczynki powstają z uszkodzonego nasienia lub też w następstwie wilgotnych wiatrów.” (św. Tomasz z Akwinu)

„Kobiety są przeznaczone głównie do zaspokajania żądzy mężczyzn.” (Jan Chryzostom, 349-407, gr.)

„Kobieta jest istotą pośrednią, która nie została stworzona na obraz i podobieństwo Boga. To naturalny porządek rzeczy, że kobieta ma służyć mężczyznie.” (św. Augustyn 354-430 — jeden z najznakomitszych ojców Kościoła)

„Wartość kobiety polega na jej zdolnościach rozrodczych i możliwości wykorzystania do prac domowych” (św. Tomasz z Akwinu, mędrzec Kościoła, 1225-1275)

„Kobieta winna zasłaniać oblicze, bowiem nie zostało ono stworzone na obraz Boga.” (Ambroży, mędrzec Kościoła, 339-397)

„Kiedy widzisz kobietę, pamiętaj, to diabeł! Ona jest swoistym piekłem!” (Papież Pius II, 1405-1464)

„Kobiety ze swej natury są przeznaczone do wspólnych uciech.” (Kapokrates, założyciel klasztoru)

„Kobiety są błędem natury... z tym ich nadmiarem wilgoci i ich temperaturą ciała świadczącą o cielesnym i duchowym upośledzeniu... są rodzajem kalekiego, chybionego, nieudanego mężczyzny... Pełnym urzeczywistnieniem rodzaju ludzkiego jest mężczyzna.” (św. Tomasz z Akwinu)

„Dziewczęta noszące spódniczki mini, pójdą do piekła.” (Wild, SJ, XX w.)

„Kobiecie przystoi jedynie szata żałobna. Skoro tylko przekroczy próg wieku dojrzałego, winna zasłonić swe gorszące oblicze, by nie utracić szczęśliwości wiecznej.” (Tertulian, pisarz chrześcijański)

„W miejscu, w którym zatrzyma się ksiądz, nie powinna przebywać żadna kobieta” (Synod Paryski, 846)

„Kobiecie nie wolno mieszkać w pobliżu kościoła.” (Synod w Coyaca, 1050)

„Księża, którzy udzielają noclegu kobietom i doznają przy tym z podniety, muszą zostać ukarani. Kobiety natomiast mają zostać sprzedane przez biskupa jako niewolnice.” (2. Synod w Toledo)

„U kobiety sama świadomość jej istnienia powinna wywoływać wstyd.” (Clemens Alexandrinus, 215)

„Kobietom nie wolno we własnym imieniu pisać ni otrzymywać listów” (Synod w Ewirze, IV w. n.e.)

„Cała płeć żeńska jest słaba i lekkomyślna. Uświęcona zostaje jedynie poprzez macierzyństwo.” (św. Jan Chryzostom, 349-407)

„Kobietom nie wolno śpiewać w kościele.” (św. Bonifacy, misjonarz benedyktyński, 657-754)

„Żona nie chce, chodz ty, dziewczę!” (Marcin Luter)

„W żadnej religii czy światopoglądzie kobieta nie jest tak szanowana i uważana, jak w chrześcijaństwie.” (Bernard Häring, teolog katolicki, XX wiek)
Kobieta w Islamie
Kobieta i mężczyzna w islamie

Według Koranu mężczyzna i kobieta są sobie równi. Ze względu na obowiązki ciążące na mężczyźnie i przyznawane mu cechy, takie jak racjonalność, łatwość podejmowania decyzji, opanowanie, stanowczość i siła fizyczna, oraz cechy przypisywane kobiecie, takie jak emocjonalność i uczuciowość, mężczyzna powinien się kobietą opiekować. Koran uznaje kobietę za istotę bezbronną i potrzebującą wsparcia, dlatego w islamie kobieta ma swego opiekuna – mężczyznę. Obowiązkiem ojca, brata, a później męża jest zapewnienie kobiecie opieki, czuwanie nad jej postępowaniem i ewentualnie korygowanie niewłaściwych postaw. Opieka mężczyzny daje kobiecie poczucie bezpieczeństwa, lecz faktycznie dzieje się to kosztem wolności i możliwości samodzielnego wyboru drogi życiowej.

Zgodnie z nakazem Koranu, mężczyzna, jeśli odczuwa pociąg seksualny do kobiet, powinien założyć rodzinę i starać się zapewnić jej dobrobyt. Pozamałżeńskie stosunki seksualne, nawet między ludźmi wolnego stanu, są w islamie całkowicie zakazane. Mężczyzna jest głową rodziny, podejmuje najważniejsze decyzje, zarządza pieniędzmi. Cechami uznawanymi za bardzo pożądane u mężczyzny są stanowczość, mądrość, zaradność i zdecydowanie. Swoje kobiety – żonę (żony), córki, siostry, kuzynki – powinien chronić i strzec, gdyż od ich nieskazitelnego, moralnego prowadzenia się zależy jego honor. Cześć kobiety może ucierpieć w kontaktach z obcymi mężczyznami, na zatłoczonej ulicy, w autobusie czy sklepie, dlatego też lepiej, by zawsze był przy niej ktoś, kto może ją ochronić, czyli mężczyzna. By nie narażać kobiet niepotrzebnie, mężczyźni zazwyczaj sami robią zakupy, załatwiają sprawy urzędowe, starają się, by ich córki nie musiały w godzinie szczytu wracać zatłoczonym autobusem z uczelni itp.

Mężczyzna i kobieta mają się uzupełniać i wspierać. Mężczyzna, opiekując się kobietą, zawsze powinien myśleć o tym, co jest dla niej najlepsze. Opieka mężczyzny obejmuje również odpowiedzialność finansową – kobieta nie ma obowiązku utrzymywać się sama czy też uczestniczyć finansowo w utrzymaniu rodziny. Mąż powinien zapewnić żonie nie gorszy status materialny niż ten, jakim cieszyła się w domu rodzicielskim. Nie powinien zabraniać żonie pracy zarobkowej, ale też nie powinien jej do niej przymuszać. Zarobione pieniądze są własnością kobiety i nie ma ona obowiązku włączać ich do domowego budżetu. Kobieta w islamie ma bezsporne prawo do swojego majątku, jeśli inaczej nie przewiduje umowa małżeńska; nikomu, ani ojcu, ani mężowi, nie wolno pozbawić jej jakichkolwiek dóbr materialnych.

W islamie kobieta jest odpowiedzialna za rodzinę i za wychowanie dzieci (chłopcy dopiero po obrzezaniu przechodzą pod opiekę ojca). Kobieta powinna dbać o męża i dom. Zazwyczaj dom jest dla niej źródłem satysfakcji i dumy. Mąż nie jest jednak zwolniony z prac domowych, powinien żonie w miarę możliwości pomagać w obowiązkach domowych. Mahomet, jak mówią hadisy, sam naprawiał swoją odzież i sprzątał, a każdy muzułmanin powinien brać z niego przykład.

Rola kobiety nie jest ograniczona tylko do spraw domowych; islam wysoko ceni wykształcenie i mądrość; dobra żona i matka to kobieta wykształcona i inteligentna. Doceniana jest też rola kobiet w krzewieniu religii – pierwszym człowiekiem, prócz Mahometa, który przyjął islam, była jego żona Chadidża. Duchowe i materialne wsparcie, jakiego udzieliła ona propagatorowi nowej religii, jest bardzo wysoko oceniane przez muzułmanów. W sprawach wiary panuje w islamie egalitaryzm, z jednym może wyjątkiem – wyżej cenieni są ludzie bardzo pobożni. Pobożność otwiera bramy raju, bez względu na płeć. Wprawdzie jest osobny raj dla kobiet i osobny dla mężczyzn, ale zarówno pobożny muzułmanin, jak i pobożna muzułmanka trafią tam po śmierci. Teoria, że według islamu kobieta nie ma duszy, jest jednym z nieprawdziwych, choć szeroko rozpowszechnionych, negatywnych stereotypów na temat tej kultury. Islam, inaczej niż stara tradycja w chrześcijaństwie, nie obwinia kobiety o wygnanie pierwszych ludzi z raju. W doktrynie muzułmańskiej Adam i Ewa popełnili grzech odejścia od Boga wspólnie.

Do obowiązków żony należy zaspokajanie potrzeb seksualnych męża, na tyle, by mógł prowadzić moralne życie w poczuciu stabilizacji i aby z tego związku narodziły się dzieci. Dla mężczyzny bardzo duże znaczenie ma to, by żona darzyła go szacunkiem, w przeciwnym razie małżeństwo nie odniesie sukcesu. Mężczyzna zazwyczaj stara się zdobyć autorytet i na szacunek zasłużyć. Autorytet męża może podważyć ignorowanie potrzeb lub próśb żony, toteż mężczyzna stara się je spełniać, jeśli nie przekraczają granic rozsądku. Mężczyzna powinien obdarzać żonę należytym szacunkiem, traktując ją w sposób łagodny i delikatny. Islam dopuszcza kary cielesne w stosunku do żony, ale zaleca traktować je jako ostateczność. Zastrzega się, że w żadnym razie mężczyzna nie powinien bić żony na tyle mocno, by miała ślady owego bicia na ciele. Jest jeden werset Koranu, w którym zezwala się mężowi na stosowanie kary cielesnej, aczkolwiek – co jest ogromnie ważne – tylko w przypadku takich zachowań, które mogą wywołać nushuz, czyli rebelię. Chodzi o aroganckie zachowanie żony wobec męża lub permanentną odmowę współżycia małżeńskiego (nie zaś wyjątkową – spowodowaną złym samopoczuciem żony).

[link widoczny dla zalogowanych]

Kobieta w Judaiźmie
Kobieta w judaizmie

W judaizmie każdemu człowiekowi, zgodnie z Torą, wyznaczona jest inna rola w życiu. Człowiek powinien akceptować tą rzeczywistość, którą Bóg stworzył według swojej woli. Ta zasada, podobnie jak wiele innych w religii, nie ulega przeobrażeniom społeczno – kulturowym. Mimo to rola kobiety w ostatnich wiekach nabrała nowego wymiaru w świecie judaizmu. A przynajmniej w części tego świata.
Narodzinom dziewczynki w judaizmie towarzyszy ceremonia Simchat Bat, czyli symbolicznego powitania i zawarcia przymierza z Bogiem. Imię dziewczynki jest ogłaszane podczas modlitwy w pierwszy Szabat po narodzinach. Żydowska dziewczynka staje się kobietą w wieku 12 – 13 lat. Obchodzona jest uroczysta Bat micwa, która rozpoczyna okres osobistej odpowiedzialności ( już) kobiety za zgodność swoich czynów z prawem i zasadami religijnymi. Dziewczynki od najmłodszych lat uczą się wszystkich zasad prowadzenia gospodarstwa domowego zgodnie z przepisami Talmudu o rytualnej czystości przedmiotów i pokarmów. Poznają tradycję, obrzędy, przepisy i zakazy dotyczące ich codziennego życia. Od kobiety nie wymaga się zgłębiania wiedzy teologicznej, a kiedyś nawet nie miały obowiązku chodzenia do religijnej szkoły żydowskiej, oraz uczestniczenia w nabożeństwach, w przeciwieństwie do chłopców. Nie oznacza to jednak, że tego nie czyniły. Historia zna wiele kobiet uczonych w Piśmie.
Kobiety otrzymały od Boga inne zadania niż mężczyźni. Mają one do wypełnienia w społeczności żydowskiej odmienną rolę. Ich role w życiu wskazuje Tora zgodnie ze specyfiką kobiecej natury. Głównym zadaniem kobiety jest zbudowanie i podtrzymywanie pozytywnej atmosfery w domu, pilnowanie jego prawidłowego i zdrowego funkcjonowania oraz właściwe wychowanie potomstwa. To kobieta kształtuje charakter i obraz rodziny, a także dba o przestrzeganie tradycji. Powinna starać się zaszczepiać wiarę i religię, nie tylko wśród bliskich, nawet, gdy mężczyzna słabnie w wierze i poddaje się swoim słabościom. Aby kobieta mogła w pełni wykonać swoje obowiązki mężczyzna powinien jej w tym pomóc poprzez zapewnienie odpowiednich warunków.
Podczas ceremonii ślubnej pannie młodej zostaje wręczona ketuba, czyli kontrakt małżeński. W tym dokumencie są zapisane obowiązki męża wobec żony. Zobowiązuje się on zapewnić żonie pożywienie, odzienie, finanse oraz sprostać jej innym potrzebom, w tym również seksualnym. Ten dokument ma stanowić dla kobiety zabezpieczenie jej praw i zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa.
W przypadku, gdy kobieta chciałaby wejść ponownie w związek małżeński ma taką możliwość. Może to uczynić dopiero po upływie 90 dni od momentu, kiedy jej mąż zrzuci w jej ręce get, czyli dokument rozwodowy, spisany osobiście przez niego lub jego pełnomocnika w obecności świadka.
Kobieta ma wiele obowiązków religijnych. Na przykład zapala świece szabasowe i odmawia błogosławieństwa przed posiłkiem. Musi modlić się co najmniej raz dziennie tekstami kanonicznymi lub modlitwą spontaniczną.
Dawniej status kobiety w judaizmie był bardzo niski. Nie była ona godna zawarcia przymierza z Bogiem, gdyż uznawano ją za źródło nieczystości. Każda położnica była „nieczysta” przez 7 dni po urodzeniu syna, a 14 dni po urodzeniu córki. Mogła przybyć do świątyni dopiero po 40 dniach po porodzie syna i po 80 – po porodzie córki. Po upływie owych dni oczyszczenia matka musiała ofiarować w świątyni młodego gołębia lub synogarlicę ( ofiara przebłagalna ) oraz jednoroczne jagnię ( ofiara całopalenia ). Nie mogła czytać publicznie Tory w synagodze i nie musiała odbywać pielgrzymki do Jerozolimy. Nie mogła przebywać dłużej z obcym mężczyzną, ani z nim rozmawiać. Miała prawa równe dzieciom i niewolnikom. Po wstąpieniu w związek małżeński stawała się własnością męża, a po jego śmierci nie miała prawa do spadku. Mężczyźni mieli swobodę odejścia od żon w określonych sytuacjach. Okazując tak zwany list rozwodowy, mężczyzna mógł opuścić lub nawet wypędzić ze swego domu żonę ( niewierną ), wcale nie troszcząc się o jej przyszłość.
Większość zasad judaizmu przetrwała w prawie lub zupełnie nie zmienionym kształcie aż do czasów nowożytnych. Wyraźna zmiana w tym względzie nastąpiła dopiero w XVIII wieku wraz z nowożytną emancypacją kobiet i narodzinami tzw. żydowskiego ruchu oświeceniowego. Dalsze przeobrażenia w kierunku zrównania w życiu społecznym kobiet i mężczyzn nastąpiły w wielu odmianach judaizmu współczesnego, oczywiście poza judaizmem ortodoksyjnym, w którym do dziś przestrzega się całości dawnego prawodawstwa talmudycznego, włącznie z przepisami odnoszącymi się do kobiet. W kościele ortodoksyjnym kobiety i mężczyźni siedzą oddzielnie. Kontakty kobiet i mężczyzn reguluje Halacha. Zakazuje ona przebywaniu dwóm osobom odmiennej płci w jednym zamkniętym pomieszczeniu. Jest to dopuszczalne wyłącznie w przypadku męża i żony, rodzica z dzieckiem oraz osoby dorosłej z dziewczynką do 3 roku życia, czy tez chłopcem do 9 roku życia. Najbardziej radykalna i ortodoksyjna część wyznawców religii mojżeszowej to Chasydzi. Chasydkom nie wolno nawet czytać prasy, ani korzystać z innych mediów. Żyją w rzeczywistości kreowanej przez mężczyzn. Mają bardzo ograniczone możliwości zawodowe. Mogą pracować między innymi jako przedszkolanki, nauczycielki, krawcowe, czy sprzedawczynie sklepowe. Kształcenie się jest prawie wyłącznym przywilejem mężczyzn. Napisałam prawie, gdyż są żydówki określane przez Chasydów terminem Lilit, co oznacza kobietę wyzwoloną i ambitną, która nie może poświęcić się dla rodziny.
Na przełomie XIX i XX wieku w wielu kręgach żydowskich zaczęto wprowadzać reformy obyczajowe. Złagodzeniu uległo na przykład przestrzeganie zasad odpowiedniego wyglądu. Kobiety zaczęły nosić modne stroje, a niektóre zrezygnowały z noszenia peruk i innych nakryć na głowę. Wcześniej kobiety nie mogły pokazywać swoich włosów nikomu poza mężem. Mają dostęp do kształcenia się i rozwijania swoich zainteresowań. W synagogach reformowanych kobiety mają równy status z przedstawicielami płci przeciwnej. Nie muszą siadać zdala od mężczyzn na nabożeństwach, piastują zaszczytne funkcje honorowych prezesów synagog, a nawet dopuszcza się je do funkcji ra